Od paru miesięcy wydawało mi się, że nie może być nic gorszego niż depresja przedślubna. No bo nijak nie można sobie z nią poradzić - dwa dni do ślubu to za długo, nie mówiąc już o dziesięciu miesiącach, piękna pogoda w sam raz na ślub, brzydka budzi przerażenie, bo co by było gdyby to był nasz dzień ślubu, i tak dalej możnaby wymieniać bardzo długo.

Dzisiaj jednak okazało się, że depresja przedślubna to pestka w porównaniu z depresją przedślubną połączoną z okresem.

Uwielbiam te śniadania zrobione z pieczołowitością, gdy wszystko ma swoje miejsce, pokrojone i ułożone na osobnych talerzykach. Takie jakie widzi się wyłącznie prawie w serialach, bo nie ma na nie nigdy czasu, siły albo ochoty. Widać w nim zawsze jakieś oddanie czy miłość. I nigdy nie wiadomo czy miłość do jedzenia, czy tych których się karmi.

Tak więc wszystkim jedzącym właśnie śniadanie życzę smacznego.

"zamszowy smutek rzeczy"

No to klikamy!

Ostatnio staram się o pracę lektora języka angielskiego. Zanim nim zostanę muszę zapoznać sie ze sposobem prowadzenia zajęć (jest metoda Callana, a przynajmniej coś pokrewnego), uczestniczę więc w nich na razie jako obserwator. Wczoraj trafiłem do bardzo początkującej grupy. Pięciu mężczyzn w wieku 40-50 lat, wyjeżdżających niedługo do Irlandii.

Fascynujące było jak ci mężczyźni, wszyscy żonaci, którzy przeżyli w swoim życiu już dość wiele wydarzeń, nagle stają oko w oko z czymś zupełnie nowym. Powodowało to, że byli jak dzieci, trzeba było im pomagać, śmiali się z siebie nawzajem i do siebie, gdy udało im się coś dobrze powiedzieć. A było z tym dość marnie - olbrzymia motywacja niestety efekty słabe. I tylko od czasu do czasu w ich oczach pojawiało się przerażenie.